در تمدن غربی خود ما در مورد “انسان کیهانی” پندارهای مشابهی حول پیکره آدم همچون انسان ازلی، بالنده شد. به عنوان مثال یک افسانه یهودی روایت می کند که خدا برای آفریدن آدم از چهار گوشه جهان خاک سرخ، سیاه، سفید، و زرد جمع آوری کرد و در نتیجه، قامت آدم از این سر تا آن سر دنیا است. وقتی خم می شد سرش در مشرق بود و پایش در مغرب. مطابق با یک افسانه یهودی دیگر، ارواح کل نژاد بشر از همان آغاز در آدم وجود داشت. “روح او مانند فتیله چراغی بود که از رشته های بی شمار بافته شده بود.
این تصویر خیالی، به وضوح حاوی این تصور است که انسان، در ورای عناصر انفرادی بشریت، از وحدت وجود برخوردار است. در این صورت خیالی، به جنبه “اجتماعی” خویش، که بعدا از آن سخن خواهیم گفت، نیز اشاره ای شده است. به نظر می رسد که طبیعت کیهانی این ” بزرگ مرد ” در این زمینه که هسته درونی نفس انسان، یعنی خویش، از ابعاد ایگوی فردی بسیار فراتر می رود نشانه های دیگری در اختیار ما می گذارد و حقیقت این است که به هنگام مشاهده ضمیر ناخودآگاه و تجلیات آن متوجه می شویم که این هسته درونی ابعادی دارد که اندازه گیری آنها امکان پذیر نیست.
